20 Eylül 2014 Cumartesi
Her Zaman Bazı Şeyler İçin Fazla Büyük, Bazıları İçinse Hala Küçük Olacağız
Çok klasik olacak belki ama keşke hep çocuk kalsaydık. Bir
dilek hakkı verilse bana hayatım boyunca yalnız bir dilek hakkı,
ne sonsuz yaşam dilerdim ne de zenginlik. Hep 10 yaşında kalmayı
isterdim, 11 de olur. Hala o kadar taze ve o kadar canlı ki
anılarım çocukluğuma dair, hiç kaybetmek istemiyorum onları,
kaybetmekten de deli gibi korkuyorum. Taze ve canlı dediğime de
bakmayın, eminim eksik bir nokta var artık onlarda, insan her şeyi
hatırlayamaz ya. Ama bir dakika vazgeçtim, hep 10 kalırsam ben
çevrem yine değişecek, ölenler yine ölecek, yıkılanlar yine
yıkılacak. Hep 10 yaşımda olduğum yılı yaşamak istiyorum,
evet, sonsuza kadar. Hatta her yılın sonunda hafızamı silsinler,
o yılı bilmeden tekrar tekrar yaşayayım, acılarıyla tatlılarıyla. Eskiden daha mutluydum ben, çok
mutluydum. Tek derdi eve sokaktan geç girememek olan bir çocuktum.
Şimdiyse milyonlarca sorumluluk altındayım ve bir karıncadan tek
farkım her an ezilebileceğimin farkındalığıyla hareket etmem.
Diyeceksiniz ki çocukken de hep büyümek istemez miydin? İnanın
ben istemezdim. Evet, başıma buyruk hareket etmek isterdim, bana
kimsenin karışmamasını da isterdim, özgür olmak, kendi
kararlarımı verebilmek isterdim ama bunlar büyüdüğümüzde de
yapabildiğimiz şeyler mi sizce gerçekten? Biz
aslında hiç büyümek istemedik, biz hep hayal ettik, her çocuğun
yaptığı gibi. Sahip olduklarımızı kaybetmeden daha rahat yaşayabileceğimiz bir
dünya istedik, daha özgür, daha huzurlu.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)